W mieszkaniu emerytki Teresy pojawia się nieoczekiwany lokator: Ten, Który Nosi Koronę. Staruszka zmuszona zostaje do zamknięcia się w czterech ścianach i oczekiwaniu na uzdrowienie lub śmierć. W międzyczasie próbuje uzyskać pomoc: dzwoni do szpitala i kościoła, pocieszenia próbuje szukać również w oglądaniu telewizji i wysłuchiwaniu dziennikarzy i polityków. Instytucje wydają się jednak zawodzić: czy epidemiczny kryzys nie obnaża  w tym wypadku kryzysu głębszego, związanego z rozpadem struktur społecznych? Sztuka stanowi pretekst do pytania o społeczną odpowiedzialność, opowiadając o zmierzchu idei instytucji; jednocześnie przygląda się temu, czym można je zastąpić. 

Tekst powstał w ramach Rezydencji Literackiej Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie.